Dag 5 The big apple

Het ontbijt in het Howard Johnsson staat in de lobby en omvat naast toast wat muffins en donuts en een verzameling cereals in allerlei kleuren. Als we om een uur of half negen plaatsnemen is het er nog niet bijzonder druk.
Vandaag gaan we de laatste 300 mijlen naar het hotel in New York overbruggen. De weg bestaat voor het grootste deel uit een Parkway waar we met een snelheid van 55 mph vlot overheen cruisen. Af en toen moeten we even inhouden bij wegwerkzaamheden maar schiet beter op dan het verkeer dat deandere kant opgaat. Even na de middag verschijnt in de verte de skyline van Manhattan en naarmate we dichterbij komen neemt de verkeersintensiteit toe en de snelheid af. Juist als ik net tegen Afke heb gezegd dat het ritsen en invoegen in het algemeen zoveel relaxer gaat als in Nederland, wordt de volledige ruimte tussen mijn voorganger en ons ineens gevuld door een pick-up en het mag een wonder genoemd worden dat dat lukte zonder onze auto te raken. Met 4 ogen scherp gefocusd wat om ons heen banen we ons een weg door de metropool en ook nu weet Tom Twice ons weer feilloos te vertellen waar we moeten zijn. Zonder kleurscheuren checken we iets na drieën in bij het Super 8 hotel te North Bergen, rechts van Manhattan.
Bij de receptie lezen we dat we voor $3 p.p. enkele reis met een pendelbus in het centrum van Manhattan afgezet worden. De bus rijdt elke 10 minuten en de laatste gaat om mindernacht terug.
We besluiten om alvast de stad te gaan verkennen en 10 minuten later zitten we al in de pendelbus. De bus waarin een man op 20 vervoerd kunnen worden heeft bij elke raam een sticker "emergency exit". Het lijkt erop dat een aantal van deze uitgangen al eens gebruikt zijn, want bij oneffenheden in het wegdek zie je dat de ramen deels los in de sponningen hangen. Even bekruipt me het gevoel dat we zijn opgepikt door iemand die zijn kans schoon zag om een aantal toeristen op te pikken om ze dadelijk, geript en wel, in hun onderbroek, vanuit de Bronx te voet te laten vertrekken. Als we een halfuurtje later onze eindbestemming bereiken, heb ik diep respect voor de wijze waarop hij het vehicul door de avondspits heeft gemanouvreerd. Hier geldt echt het recht van de brutaalste!
In de stad is het gezellig druk. Inge wil graag een bezoek brengen aan het Moma (museum for modern art). Ze heeft gelezen dat het museum op vrijdag avond gratis toegankelijk is tot 20:00 en zodoende lopen we daar eerst naar toe. Tussen de impossante gebouwen komen we ogen te kort om alles te bekijken en ook nog op het verkeer te letten want autoluw is dit centrum allerminst te toemen. Als we via de uitgang van museum, waarin zich meer mensen bevonden die op de hoogte waren van de sterk verlaagde toegangsprijs, weer op straat komen, blijken we ons vlak bij het Central Park te bevinden en omdat we nog even de tijd hadden hebben we daar nog een rondje gemaakt. Ook in het park is het nog aardig druk met mensen van allerlei pluimage.
Omdat onze voeten schreeuwen dat we terug moeten, lopen we terug naar de busterminal waar de bus ons weer op zal pikken. Op onze terugweg lopen we via Times Square, het door allelei commerciële uitspattingen verlichte stadsdeel, waar het ook s'avonds tegen tienen nog hardstikke druk is. Daar treffen we een ticket agent die ons tegen gereduceerd tarief tickets voor de hop on/hop off bus weet te slijten, waarvan we komende dagen gebruik kunnen maken. Zo kunnen we ongelimiteerd de hele stad bekijken zonder 's avonds kapot moe te zijn.
De Garmin-gps brengt ons terug naar het punt dat we gemarkeerd hebben als "opstap bus". Bij de halte staat onze bus al klaar en een minuut of 10 later worden de laaste 100 meters naar het hotel te voet afgelegd. Moe maar voldaan liggen we al snel in bed om morgen weer op tijd de stad verder te verkennen.