Dag 11: bezoek aan de watervallen

Het wifi-signaal bij het motel waar we gisteren waren was erg zwak. Ik kom er zojuist achter dat mijn verslag van gisteren daardoor niet bewaard is gebleven. Leuk om te zien dat het meteen gemist wordt door de volgers.Ik zal het proberen nogmaals te reproduceren.

Het motel waar we sliepen had naast een beroerde wifi ook geen ontbijtvoorziening, dus vanmorgen geen gehaast om te zorgen dat we niet de kliekjes aantreffen. In de straat waaraan het motel ligt, liggen ook een aantal gelegenheden waar je nagenoeg de hele dag een ontbijt kunt bestellen.
Als we wachten op de gebakken aardappelen en eieren met spek maken Inge en ik even gebruik van de pooltafel die in de zaak staat. Heinz helpt ons met voortvarend wegwerken van het ontbijt en als we allemaal klaar zijn bellen we even met neef Bas die vandaag zijn verjaardag viert. Bij zijn geboorte 10 jaar geleden, waren we ook op vakantie maar die kon toen makkelijk even onderbroken worden om hem even te bezoeken. Dat zit er deze keer niet in.
Na het ontbijt keren we terug naar het motel. Afke gaat even met de gps, waarop ze de geocaches in de buurt al heeft gezet, de omgeving verkennen en Inge en Thijs maken gebruik van het zwembad. Ik maak van de gelegenheid gebruik om de nederlandse nieuwsberichten van de laatste dagen nog even bij te lezen. Op Facebook zie ik dat Liesselnaar Peter Feller gisteravond ook bij de watervallen was.
Als Afke terug is van haar zoektocht besluiten we naar de watervallen te gaan. We maken gebruik van het aanbod van de moteleigenaresse om ons daar af te laten zetten. De rit wordt verzorgd door haar man die nauwelijks engels spreekt. Een minuut op 10 later staan we bij de Horseshoe, de grootste waterval die de vorm an een hoefijzer heeft. Ondanks dat Afke en Ik hier al eens eerder waren wekken ze opnieuw indruk. Ook de kinderen vinden het mooi om te zien. We lopen langs de watervallen op naar de Rainbowbridge die Canada met de Verenigde Staten verbindt. De douane beambte vertelt ons, als hij hoort dat we uit Nederland komen, dat er gisteren ook veel Dutchies waren, maar Peter Feller heeft hij niet gezien.
Aan de amerikaanse kant stappen we op in de Maid of mist. Deze boot brengt ons tot vlakbij de watervallen. We hebben allemaal een UOSFA (Unisex, One Size Fits All) regenponcho gekregen en die hebben we hard nodig. Als de boot is aangemeerd, klimmen we nog via een aantal trappen naar de zijkant van de waterval en tegen de hoeveel spattend water die daar over ons heen komt is de poncho niet bestand, zodat we alsnog enigszins doorweekt verder gaan. De temperatuur van circa 35 graden celcius in combinatie met de wind er staat zorgt er voor dat onze kleren in mum van tijd weer droog zijn. Nadat we daar nog een tijdje door het toeristische gebied met horeca- en souvenirzaken gelopen hebben krijgen we last van een hongerklop. Gelukkig heeft een lokale Denny daar middeltjes tegen en een goed half uur later zijn we we weer de oude. Het is dan inmiddels tegen achten en we willen blijven tot de verlichting bij de watervallen aan gaat. We overbruggen nog een uurtje met wat hangen op een bankje en als we om negen uur de verlichting op de watervallen hebben gespot, loten we terug naar het hotel. De Gps geeft aan dat de afstand in vogelvlucht circa 3,3 kilometer is. Tegen beter weten in hoop ik dat we een Shortcut kunnen nemen.
Als we een dik uur later bij het motel aankomen blijkt de terugweg ruim 5 kilometer te zijn geweest, een minstens zo grote afstand hebben we bij de watervallen rondgelopen.
Onze voeten worden nog verwend met een wasbeurt en daarna hebben we weinig nodig om in dromenland te komen.